Nawet jeżeli pociechy udziela niebo…
Człowiek jest istotą społeczną. Od zarania dziejów żyje i funkcjonuje w grupie.
Proste czynności dnia uzależnione są od współpracy z innymi ludźmi. Szczególnie współcześnie realizacja podstawowych potrzeb typu mieszkanie, jedzenie, bezpieczeństwo zależna jest od innych ludzi. Prosto – idąc do sklepu nabywam bułkę, która zależna jest od rolnika, młynarza, piekarza, dostawcy i sprzedającego. W efekcie brak któregokolwiek ogniwa powoduje brak bułki. Jednak to, co nazywamy cywilizacją wymaga jeszcze relacji wyższego rzędu. Właśnie dlatego ludzie, w sposób bardziej świadomy, jednoczą się w specyficznych formacjach zawierając kontrakty i podpisując umowy. Sam rozwój osobowościowy człowieka, poglądy i styl życia, dokonuje się w konfrontacji z innymi ludźmi. Wszystko to byłoby „mechaniczne”, gdyby nie sfera psychiki, która tym relacjom nadaje emocje.
Od zarania dziejów też, człowiek, czując swą ograniczoność, odczuwa potrzebę odniesienia swego życia do jego źródła i ostatecznego szczytu, który przecież nadaje temu życiu smak, koloryt, sens. W ten sposób społeczne działania ludzkie nie są chaotycznym kręceniem się w kółko lub dreptaniem w miejscu, ale mają swój kierunek i cel. Prawidłowe funkcjonowanie społeczności zależne jest od zgodnej współpracy ludzi, prowadzącej w konsekwencji do spełnienia się jednostki.
Człowiek posiada naturalną zdolność do radzenia sobie w życiu. Jednak czasami coś „zgrzyta”. Szczególnie w dobie „rozwiniętej” cywilizacji może poczuć się przytłoczony sprawami, których nie ogarnia. Dzieje się tak często wtedy, gdy zaburzeniu, dysfunkcji, ulegają relacje międzyludzkie. Współczesność wypracowała instytucjonalne formy wsparcia, które są swego rodzaju „protezą” dla relacji plemiennych, społecznych a głównie zdrowej rodziny.
Jedną z takich form jest Ośrodek Interwencji Kryzysowej, który jest miejscem pomocy, począwszy od wsparcia w procesie zaspokojenia potrzeb podstawowych po spełnienie swojego człowieczeństwa. Ową kompleksowością pomocy należy także tłumaczyć obecność księdza w zespole Ośrodka. Być może ma coraz mniej „pracy”, gdyż trudno mówić o sensie
i celu życia bez dachu nad głową i codziennej strawy, jednak te podstawowe potrzeby nie mogą być właściwie realizowane bez właściwej perspektywy życia. W ten sposób Ośrodek oferuje pomoc w pełnym zakresie ludzkich potrzeb.
Jestem dumny z możliwości współpracy z tak profesjonalnym i zaangażowanym zespołem. Moją misją jest właśnie nadawanie, objawowej i doraźnej, pomocy szerszej perspektywy. Kiedy człowiek postrzega swoje aktualne problemy w szerszym kontekście sfery psychicznej i duchowej, łatwiej mu odnaleźć kierunek i motywację działania, łatwiej odnaleźć sens życia. Zasadniczo zajmuję się sprawami religijnymi to znaczy odniesieniem do Boga. Mają one jednak konkretny wymiar w życiu: rozumienie siebie i świata – traktat o stworzeniu; tożsamość, miejsce w społeczności ludzkiej, przynależność, wspólnota, odrzucenie
i socjalizacja, ojcostwo, poradnictwo małżeńskie i rodzinne – sakrament chrztu; dojrzałość, autonomia, samodzielność, męstwo, mądrość i odpowiedzialność, poradnictwo wychowawcze, preferencje zawodowe – sakrament bierzmowania; specyficzne funkcje społeczne, katolicka nauka społeczna, dialog, sposoby wyrażania siebie, złość, agresja, przemoc, rozwiązywanie konfliktów, więzi, relacje, zasady tworzenia i funkcjonowania związków, życie emocjonalne, miłość – sakramenty kapłaństwa i małżeństwa; sens cierpienia, choroby i śmierci, żal po stracie, utrata bliskich osób, cele ostateczne, poradnictwo paliatywne i leczenia bólu – sakrament chorych; asceza, medytacja, lęk, poczucie winy, poczucie krzywdy, prawda, wolność /w tym uzależnienia/, depresja, nerwica eklezjogenna, zasady poznania siebie, praca nad rozwojem, sprawiedliwość, zaufanie, bezpieczeństwo, bezradność, bezsilność, kierownictwo duchowe – sakrament pojednania i pokuty.
Zapraszam do wspólnego poszukiwania dróg realizacji siebie, to znaczy szczęścia.
ks. Joachim Konkol Konsultant OIK