Rozumienie kryzysu
Kryzys to rodzaj trudnego doświadczenia, które przekracza możliwości samodzielnego poradzenia sobie jednostki. Rozumiany jako chwilowy stan dezorganizacji, który wymagać może interwencji.
W wieloaspektowym rozumieniu tego pojęcia wyróżniamy kryzysy:
Normatywne – rozwojowe, obecne w rozwoju każdego człowieka jako jednostki oraz rodziny.
Sytuacyjne – losowe, traumatyczne – związane z zaistnieniem szczególnie trudnych sytuacji życiowych, odbierane przez jednostkę jako przekraczające możliwości poradzenia sobie.
Egzystencjalne – odnoszące się do wewnętrznych konfliktów i lęków, które towarzyszą człowiekowi w czasie całego życia.
Środowiskowe – powstają wskutek katastrofy naturalnej lub spowodowanej przez człowieka.
Interwencja kryzysowa: to zespół interdyscyplinarnych, profesjonalnych, celowych i skoordynowanych oddziaływań, wykorzystujących zasoby klienta kryzysowego, jego naturalnego otoczenia społecznego oraz instytucji pomagających, których celem jest ułatwienie odzyskania przezeń równowagi wewnętrznej i poczucia sprawczości oraz rozwiązania problemu /problemów/ stanowiących podłoże doświadczenia kryzysowego. Odbiorcą tych działań mogą być zarówno jednostki jak i grupy oraz całe społeczności.
Interdyscyplinarność oddziaływań interwencyjnych wynika z charakteru doświadczenia kryzysowego, a szczególnie z tej jego cechy jaką jest skomplikowana symptomatologia. Oznacza ona przede wszystkim, że kryzys niejako rozlewa się na wszystkie sfery funkcjonowania wewnętrznego i zewnętrznego jednostki. Dlatego wymaga pomocy ze strony specjalistów różnych dziedzin. Najczęściej są to psycholodzy, pracownicy socjalni, prawnicy. Nierzadko wskazany jest również udział duszpasterzy, czasem pedagogów, lekarzy – w zależności od rodzaju dziedzin najbardziej dotkniętych kryzysem.
za Wojciech Szlagura, www.interwencjakryzysowa.pl